دلتنگم. دلتنگ­تر از همیشه.
حتی دلتنگ تر از روزی که پرستوها از خانه­ ی کوچک ما کوچ کردند و رفتند.
حتی دلتنگ­تر از روزی که زیر باران پاییزی قدم زدم و میان چشمان متعجب عابران، برگهای زرد و خسته را از زیر پاهای آنها جمع می­کردم.
حتی دلتنگ­تر از روزی که ماهی کوچکِ تنگِ بلورین، آخرین نفسهایش را هدیه ­ی آب کرد و برای همیشه تن سردش را روی آب جا گذاشت.
دلتنگم و ابر چشمانم خیال باریدن دارد.
سر بر کدامین شانه نهم تا عقده ­ی دل بگشایم؟
کاش آغوش خدا را داشتم.